In Nieuwegein zijn duizenden mensen actief voor een ander.
Zij maken écht het verschil – elke dag opnieuw. Achter ieder van hen schuilt een persoonlijk verhaal. Een reden om iets te betekenen, een moment van verbinding, een ervaring die blijft hangen.
In deze rubriek geven we vrijwilligers een stem. We laten zien wat hen drijft, wat ze meemaken en wat het vrijwilligerswerk hen teruggeeft. Laat je inspireren door hun verhalen – en wie weet, ontdek jij ook waar jouw kracht ligt.
Deze week het verhaal van Ton
‘Je moet mij nooit achter de geraniums zetten, ik hou er niet eens van! Zolang het kan wil ik actief zijn, ik ben altijd bezig, mijn leven lang. Dat vind ik heerlijk. Het geeft me voldoening. Ik zeg ook altijd: je moet de lol erin houden, er is al genoeg narigheid. Blijf vooral leuke dingen doen!’
Aan het woord is Ton Vermeulen, havenmeester, schipper en gids bij de Museumwerf in Vreeswijk, onderdeel van Openluchtmuseum Nieuwegein. ‘Ik ben hier alle dagen. Soms maar een uur, soms langer, maar sowieso elke dag. Ik ben 24/7 vrijwilliger en voel me echt onderdeel van de club. We zitten hier op een kruispunt van oude vaarwegen. Er is hier zoveel geschiedenis. De Oude Sluis is maar liefst 653 jaar oud. Vanaf het water heb je het mooiste uitzicht op Nieuwegein.’
‘Ik ben trots op de mensen met wie ik werk, op alles wat er is: de rondleidingen, de rondvaarten, er is ondertussen een heel team van schippers en ik mag me overal mee bemoeien, haha!’ Het is niet het eerste grapje dat hij maakt, en het zal ook zeker niet het laatste zijn. Ton maakt makkelijk contact, het enthousiasme spat van hem af. Het leukste aan zijn vrijwilligerswerk vindt hij dan ook het contact met de mensen: ‘Ik heet ze welkom, maak een babbeltje, haal een gekkigheidje uit. Je maakt het gezellig en luchtig, mensen hebben schik, het werkt verbindend. Dat is fijn. Daar doe je het voor.’
"Ik ben 24/7 vrijwilliger en geniet ervan! "
Genieten van wat we doen
De rondvaarten vindt Ton het allerleukste om te doen. ‘Het is ook een beetje mijn kindje. Ik heb dat een beetje opgezet hier. We hebben nu negen schippers! Allemaal even leuk. Ik ben daar zo trots op. Ik kan en wil het ook helemaal niet alleen. We zijn echt samen, en we genieten allemaal van wat we mogen doen. Dat is toch prachtig? Kun je geloven dat er hier in deze wijk mensen wonen die de stad nog nooit vanaf het water hebben gezien? Dan mis je echt iets!’
Naast schipper is Ton ook de havenmeester van de werf. ‘Wat dat inhoudt? Ik zorg ervoor dat de haven er tiptop uitziet. Schepen die hier komen, zien eruit als museumschepen en zijn ook onderdeel van het varend Erfgoed. Ik laat geen smerig uitziende schepen toe, die hou ik tegen. Ik ontvang ook iedereen persoonlijk en zorg dat ze op een fijne ligplaats terecht komen. Ook passanten laat ik binnen. Er moet verdiend worden, en je wilt ook geen lege ligplaatsen in je haven. Wat is er nou mooier dan op een rustige dag kijken naar bootjes? De schippers in Nederland die zo’n museumstuk varende houden, komen elkaar regelmatig tegen en vertellen elkaar hoe prachtig het is in Vreeswijk.’
Vreeswijk verkoopt zichzelf
‘En verder hoef ik geen moeite te doen. Vreeswijk verkoopt zichzelf. Het is hier prachtig, niet alleen in de zomer. De kleurenpracht in de herfst geeft een compleet andere aanblik. Ook de winter is feeëriek. Denk alleen al aan Kaarslicht bij Vreeswijk. Dat kun je bij ons ook beleven vanaf het water. Dit jaar hebben we weer een koor op de replica van een Romeinse aak, de scouting die wenskaarsen te water laat, al die lichtjes overal. Magisch. Maar denk ook aan het onthaal van Sinterklaas, al die mensen op de kade. Toen we begonnen, moesten we nog advertenties plaatsen om onze haven te vullen. Nu weten ze ons te vinden en moeten we soms zelfs nee verkopen.’
‘We hebben het druk, dus we kunnen wel wat hulp gebruiken. Er lopen hier nu zo’n 75 vrijwilligers rond. Niet iedere vrijwilliger is even actief hoor, dat hoeft ook helemaal niet. Van alle vrijwilligers zie je er denk ik zo’n veertig iedere week. Er zijn er ook die een enkele keer per jaar komen. Dat is allemaal prima. Het vrijwilligerswerk is zo divers dat er echt voor iedereen wel wat bij is. Je kunt hout of ijzer bewerken, schilderen, lassen, maar ook gewoon koffiezetten, bedienen, gastvrouw of -heer zijn. Ik zeg altijd tegen mensen die hier graag komen: je kunt hier alles! We hebben ook mensen nodig die de tuin doen, en ik heb trouwens ook schippers nodig. Je mag je eigen tijd indelen, mag komen en gaan wanneer je wilt. En de sfeer is hier goed. We helpen elkaar. Ook letterlijk trouwens. We zijn allemaal wat ouder; soms helpen we elkaar letterlijk weer even overeind, hahaha.’
"Je moet mij nooit achter de geraniums zetten, ik hou er niet eens van!"
De moeite waard
‘Hoe ik hier kwam? Ik heb in Maartensdijk gewoond, in Hoorn, maar ben een echte Jutphanees; ik ben er geboren, mijn ouders hadden er een scheepswerf. Die is nu weg. Als ik over de Plettenburgerbaanbrug rijd, rijd ik dwars door mijn oude slaapkamer; het voelt daar nog steeds vertrouwd. Dertien jaar geleden kwam ik weer naar Nieuwegein. Ik woon nu in het prachtige Vreeswijk, met zicht op de haven. Ik zie alles.’
Persoonlijk, oprecht, verantwoordelijk.
Voor Ton is het niet alleen de heerlijke en prachtige plek die het de moeite waard maakt. ‘Vooral ook de goede sfeer. Onze directeur, Jack Grondel, komt elke dag de boel openen en zet voor iedereen persoonlijk koffie. In de winter is hij degene die de kaarsen op het zwaard (buitentafel) aansteekt. Als het regent, zitten we in de loods. Hij vindt dit doodnormaal, maar het is bijzonder. Hij is een verbinder. Dat zit in zijn bloed, en hij vindt het leuk. Als vrijwilliger heb je hier echt wat in te brengen. Je hoeft niet alleen je handen uit de mouwen te steken. Je mag zelf met ideeën komen; ik mag alles uitproberen, en hij is oprecht geïnteresseerd in feedback en we kunnen fijn sparren met elkaar. Hij vraagt wat we van iets vinden voordat hij plannen doorzet. Dat is belangrijk. In ieder geval voor mij. Ik ben dan wel vrijwilliger, maar ik voel me ook verantwoordelijk. Dan is het fijn als dat wordt gewaardeerd. Zolang ik kan, zie je mij op de werf. Dagelijks. Zolang mijn lijf en mijn vrouw het toelaten dan!’ Zijn lach vult opnieuw de ruimte. ’Op een plek als deze wil je simpelweg nooit weg!’